16 Январ 2021

Маълум аст, ки офати терроризм ва экстремизм на танҳо имрӯз, балки дар ҳама давру замонҳо ва ҷойҳое, ки он вуҷуд дорад, барои инсоният ва ҷомеа фоҷиаи бузург буд. Ин омилест, ки тақрибан ҳамаи минтақаҳои ноороми имрӯзаро бесубот кардааст. Гарчанде ки ба ин мафҳумҳо таърифҳои зиёд дода шудаанд, маънои аслии онҳо аз унсурҳои манфӣ иборат аст, аз қабили ба вуҷуд овардани нооромӣ ва бесуботӣ, тарсондан ва ба ҳарос овардани одамон, несту нобуд кардани онҳо ва тавассути зӯроварӣ ба даст овардани қудрат. Дар ҳоле, ки экстремизм ва терроризм ҳамчун ду унсуре ба назар гирифта мешаванд, ки ҳадафи муштарак доранд, экстремизм бештар ғоявӣ ва назариявӣ аст, дар ҳоле ки терроризм бештар бо амал мувофиқат мекунад. Ифротгароӣ дар ҳама динҳо, аз қабили буддоӣ, масеҳият ва ҷараёнҳои ғайрирасмӣ дар ислом низ дида мешавад.

Терроризм ҳамчун истилоҳи сиёсӣ шахсони алоҳида ва ташкилотҳоеро дар назар дорад, ки истифодаи воситаҳои гуногуни ҷиноиро барои фурӯши силоҳ, рушди тиҷорати маводи мухаддир, сарнагун кардани сохторҳои конститутсионӣ ва ноил шудан ба ҳадафҳои дигари зишт зарур мешуморанд.

Терроризм ҳеҷ гоҳ ба некӣ равона нашудааст, балки ҳамеша ҷинояти даҳшатноктарин ва ваҳшиёна маҳсуб мешуд, зеро он зидди меъёрҳои динӣ ва инсонӣ, арзишҳои умумиинсонӣ ва фазилатҳои ахлоқӣ истифода шудааст. Терроризм дин, миллат, қавмият ва сарҳадро намедонад. Ҷинояткорони бераҳм, бемаданият ва ашадие, ки сифатҳои инсонии худро гум кардаанд, ин ҷинояти мудҳишро содир мекунанд. Онҳое, ки дини мубини исломро пинҳон мекунанд, инчунин ҷараёнҳои экстремистӣ, террористӣ ва ҳаракатҳое ҳастанд, ки мехоҳанд бо роҳи зӯрӣ истиқрори давлати халифатро амалӣ кунанд. Чунин ҷараёнҳо ва ҳаракатҳо бар таассуби мазҳабӣ асос ёфта, дар натиҷаи риояи қатъии таълимоти ин ё он мазҳаб рух медиҳанд ва аксар вақт бо мақсади таъмини манфиатҳои муайяни сиёсӣ ва иқтисодӣ сурат мегиранд.

Фирӯза ҶӮРАЕВА,
“Соҳил”