Мегӯянд, ки рӯсиёҳон боз ҳам рӯсиёҳӣ мекунанд ва чун деги сиёҳ симояшон даҳшатафкан бувад. Ин таъбирро ман ба Муҳаммадиқболи Садриддин ташбеҳ медиҳам, ки ягон ҷои муболиға надорад. Бадхоҳон ягон амали нек надоранд, яъне кори нек вуҷуди онҳоро тарк намудааст.

Бо ақли солим эҳсос мекунем: дар таи чанд соли охирғяъне солҳои навадуми қарни гузашта чандин нафарони бадхоҳу бадгуҳар пайдо шуданд, ки хостанд сохти қонунии давлатдории моро вайрон кунанд ва худ манфиате гиранд, вале, хушбахтона тири ҳамаи онҳо хок хӯрд, шармандаву расво шуданд, ҳамчун террорист рӯяшонро ба мисли аккаи сиёҳ баднамо намуданд.

Ба пулу сарвати ғайр, пойбанди хоҷагонашон аз хориҷ шуданд, аз наздикону кишвари хеш даст кашида, ватангадо гардиданд. Яке аз ин нафарони ноодам Муҳаммадиқболи Садриддин мебошад, ки ба қавле ба мисли шахси дар баҳр ғарқшудаистода аз кас имдоде мехоҳад. Воқеан ӯ бо дасту дили нопокаш ба номи муқаддаси паёмбари ислом Муҳаммад пайғамбар иснод оварда, дар хориҷи кишвар истода, ҳарзагӯӣ дар ҳақки миллати тоҷик мекунад. Ин шахси хоин чанд сол инҷониб дар Франсия пинҳон шуда, дар дилу имони (ӯ имон надорад) имони нокомили худ дар ҳаққи миллат дасисаҳо ба бор меоварад ва мехоҳад мардуми моро ба доми хеш кашад, вале ҳадафи ӯ ягон лаҳза амалӣ намешавад. Дар асл Муҳаммадиқболи Садриддин тарсончаку беирода аст, чаро ки дар қаноти хоҷагонаш ҳамчун бузи лоғар паноҳ мебарад.

Воқеият ин аст: дар асл мардуми мо сарбаланд ҳастанд ва дигар ба фиребу найрангҳои ин сангдилон бовар намекунанд, ҳар навиштаи фитнаангези ӯро ва ӯ баринҳо хоинонро бовар намекунанд ва ҳеҷ қабул надоранд.

Муҳаммадиқболи Садриддин дурӯғ мебофад. Ҳамаи он навиштаҷотҳое, ки дар як гузаргоҳи зеризаминӣ тасвир шудааст, комилан дурӯғ аст ва ягон асоси воқеӣ надорад. Мо, мардуми тоҷик комилан боварӣ дорем, мӯътақиҳд ҳастем, ки ин навиштаҷотҳои дурӯғин аз ҷониби шахси ноқисулақл Муҳаммадиқболи Садриддин дар дигар ҷой сохтакорӣ шудааст. Қазоват кунед, мебинед, ки дар ин навор симчӯб қарор дорад, оё дар гузаргоҳи зеризаминӣ симчӯб меғунҷад?! Инро дурӯғи маҳзу сохтакории Муҳаммадиқболи Садриддини кундапиху сабуксайр меҳисобем.

Воқеан дар кишварамон бисту ду гузаргоҳи зеризаминӣ ҷойгир мебошад, ки ҳамаи онҳо бо тамоми шароити ҷавобгӯйи замони муосир муҷаҳҳаз мебошанд.

Мо дастовардҳои бузург дорем, ки ҳамаи онҳоро бояд бо ақли солим, бо чашми бино эҳсос кардаву дида тавонистан камоли одамист. Вале Муҳаммадиқболи Садриддин барин ашхоси худобехабару кундзеҳн онҳоро дида наметавонад. Чаро ки ӯ ва ҳаммаслакони ӯ дидаи бино, дили соф ва нияти нек надоранд. Хуллас онҳо аз зоти одамӣ нестанд. Ҳайф, ба чунин афроди нохалаф!

Улуғбек Худойбердиев,

“Соҳил”