Табрикоти Раиси шаҳри Гулистон Фирдавс Шарифзода ба муносибати иди Қурбон

Ҳамшаҳриёни гиромӣ!

Рӯзи 31-уми июл яке аз идҳои бузурги мусулмонон – Иди Қурбон ҷашн гирифта мешавад. Ба муносибати ин иди саиди суннатӣ, тамоми сокинони шаҳри Гулистонро самимона табрик гуфта, ба хонадони Шумо оромиву осоиш, рӯзгори обод ва файзу баракат орзу менамоям.

Тавассути сиёсати оқилона ва дурбинонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар солҳои Истиқлолияти давлатӣ мо ба дастовардҳои калони меҳнатӣ ноил гашта, рӯҳияи созандагӣ ва бунёдкории мардум ҳамарӯза вусъат гирифта, боварии мардум ба фардои неку дурахшон қавӣ ва устувор мебошад.

Имрӯзҳо дар ҳудуди шаҳри мо корҳои бунёдкоронаву созандагӣ ба истиқболи 30-юмин солгарди Истиқлолияти давлатӣ, таҳти шиори «1300 - рӯзи меҳнати зарбдор» баҳри тақвияти корҳои ободонӣ, беҳдошти вазъи зиндагии мардум, пешбурди соҳаҳои хоҷагии халқ тадбирҳои зиёд амалӣ карда мешаванд.

ИДИ КАСБИИ СӮХТОРНИШОНОН

Ҳамасола дар қаламрави Ҷумҳурии Тоҷикистон 30-юми июл Рӯзи кормандони хадамоти оташнишонӣ таҷлил мегардад.

Бахшида ба ҷашни касбии оташнишонон дар майдони қисми мустақили 37-уми ҳарбикунонидашудаи Хадамоти давлатии оташнишонӣ оид ба муҳофизати шаҳри Гулистон ҷамъомади ботантана баргузор гардид.

Муовини Раиси шаҳри Гулистон Ғайрат Оқилзода кормандони хадамотро аз номи Раиси шаҳри Гулистон Фирдавс Шарифзода муборакбод намуд. Сипас намояндаи Хадамоти оташнишонии вилояти Суғд майор Султон Исмоилов ва сардори ҚМ 37-уми ҳарбикунонидашудаи Хадамоти оташнишонӣ дар шаҳри Гулистон подполковник Насимҷон Сулаймонзода кормандонро бо иди касбӣ шодбош гуфтанд. Зикр гардид, ки соли 1928, яъне 92 сол муқаддам 30-юми июл Хадамоти давлатии оташнишонии Вазорати корҳои дохилии  Ҷумҳурии Тоҷикистон таъсис ёфта буд. Хадамоти оташнишонӣ бо қарори Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон 30-юми июли соли 1928 ташкил гардида, якумин дастаи оташнишонон дар шаҳри Душанбе 1-уми апрели соли 1929 таъсис ёфтааст. Аз солҳои 30-юм сар карда дастаҳои оташнишонӣ дар шаҳрҳои Ленинобод (Хуҷанд), Конибодом, Панҷ, Исфара ва Уротеппа таъсис ёфтанд. Соли 1936 дар пойтахт дастаи дигари оташнишонон созмон дода шуда, худи ҳамон сол дастаҳои дигари оташнишонӣ дар дигар вилоятҳои ҷумҳурӣ низ таъсис ёфтанд.

МОҶАРОҶӮЁН, ЗЕРИ НИҚОБИ ДИН!

Дар тӯли таърих борҳо собит шудааст, ки душманони сиёсӣ бо роҳу воситаҳои гуногун кӯшиш менамоянд, ки манфиатҳои шахсии хешро соҳиб шаванд. Барои иҷрои ин амал онҳо аз ҳеҷ чиз рӯй намегардонанд ва омодаанд пасттарин ва зишттарин амалро ба ҳар шахс ё ҳар ҷомеаву ҳар давлат раво бинанд. Дар ин миён ба онҳо ҷосусону хиёнаткорон кумак мерасонанд ва бар иваз музди ночизеро соҳиб шуда, мисли “паразитҳо” мехоҳанд зиндагӣ кунанд. Баъзан шудааст, ки аз ба поён расонидани хизмати амалдорон он шахсони пастфитрат ба ҳамон музди ночиз ҳам даст наёфта ҳабс ё ба қатл расидаанд. Дар ин миён ба ъҳсоси мардум бисёр таваҷҷуҳ мешуд ва яке аз ин равишҳо истифода дин ба ҳисоб меравад. масалан Султон Маҳмуди Ғазнавӣ бо баҳонаи паҳн намудани дини ислом танҳо ба ғоратгарӣ машғул мешуд ва 15 маротиба лашкар кашиданаш ба як халқи бечораи Ҳиндустон гувоҳӣ ин гуфтаҳост.

Чуноне ки зикр меравад аз назари коршиносон, яке аз сабаб ва омилҳои хусусияти сиёсӣ касб кардани дин дар ҷаҳони ислом, бахусус дар кишварҳои навистиқлоли Осиёи Марказӣ, ки ҳанӯз давлатҳои рушдкунанда ба ҳисоб мераванд, ин муборизаи давлатҳои абарқудрат ба мақсади дар зери нуфузи худ ворид сохтани ин кишварҳо мебошад. Мамлакатҳои қудратталаб барои васеъ намудани доираи манофеи геополитикии худ аз роҳу усулҳои мухталиф, аз таъсис додани ҳизбу ҳаракатҳои хусусияти ифротгароӣ дошта ва интиқоли онҳо ба кишварҳои мусалмонӣ ва аз тариқи онҳо ба вуҷуд овардани низоъҳои динӣ-сиёсӣ дар ин кишварҳо замина фароҳам оварданӣ мешаванд.

ИФРОТГАРОЁН, ЗЕРИ НИҚОБИ ДИНИ ИСЛОМ

Халқи тоҷик аз қадимулайём ҳамчун миллати фарҳангдӯст, бомаданият, озодихоҳ, ҳимоятгари марзу буми аҷдодӣ ва арҷгузор ба анъана, расму русум ва оинҳои динӣ мебошад. Ин амал ҳанӯз аз замони дини Зардуштӣ ба назар мерасад ва бар пояи асосии он “Пиндори нек, гуфтори нек, рафтори нек” амал менамуд. Бо ин далел пас аз қабул намудани дини ислом гузаштагони мо қоидаҳои он амал мекарданд ва онро барои худ ҳатмӣ медонистанд. Аммо бо гузашти замон ҳомиёни дин аз ҳадди он таҷовуз карда ба амалҳои ғайриқобили қабул, яъне амалҳои хусусияти экстемистиву террористӣ дошта даст заданд. Дар оғози солҳои соҳибистиқлолии кишвари мо низ чунин амал рӯй дод ва ҳомиёни он аз сарҳади қоидаҳои динӣ убур карда бо роҳнамоии баъзе гурӯҳҳои манфиатхоҳи бегона даст ба амалҳои зишту разилона заданд.

Оқибатҳои сангини пайвастани дину сиёсатро дар таъриху тақдири тоҷикон мо дар мисоли фаъолияти ҳизби сиёсӣ-динии наҳзати исломӣ дар солҳои 90-уми садаи ХХ баръало мушоҳида мекунем, ки ҳанӯз аз хотираи мардум шуста нашудааст. Оқибатҳои харобиовари фаъолияти сиёсӣ-динии ҲНИ ҳанӯз бартараф нагардидаанд. Ҳодисае, ки шаби 4 сентябри соли 2015 ба амал омад, ҳеҷ фарди миллатдӯсту ватанхоҳ ва инсонгароро бетараф монда наметавонад. Ин ҳодиса бори дигар ба мардуми дар тӯли таърих аз дасти ба ном “ҳомиён”-и дини ислому мусулмонон азияткашидаи тоҷик нишон дод, ки пайванди дину сиёсат ба ин миллати фарҳангсози ситамдида ҳамеша бо оқибатҳои сангин анҷом ёфтааст. Онҳо ҳамеша бо давлат мухолифат доштанд ва доранд.