Имрӯз ҷомеаи мо дар як пайроҳае қарор дорад, ки он пайроҳаро бидуни фарҳангу тамаддун ва маорифу ирфон тай кардан нашояд. Маҳз ахлоқу одоби шоиста, рафтору кирдори нек, инсонгариву адолати иҷтимоӣ ва Ваҳдату ягонагӣ аст, ки ҷомеа рушд мекунад ва барои насли оянда фарҳанги шоистаро ба мерос мегузорад.
Мутаасифона, имрӯзҳо на танҳо дар ҷомеаи мо, балки берун аз он бархе афрод ҳастанд, ки бо хулқу атвор ва ахлоқи ғайриинсонӣ зиндагониро ба хатар оварданд. Иттилоот оид ба таркиши биноҳову иморатҳо ва қатли одамони бегуноҳ тариқи телевизиону радио ҳамарӯза садо медиҳад. Манзараҳоро аз телевизион тамошо карда, дар ҳайрат мемонем, ки наход ин амалҳо аз ҷониби фарзанди инсон сурат гирад?
Дар фарҳанги исломӣ аз ибтидо то интиҳо хайрхоҳ будан, ба ҳамҷинсон кумаку дасти ёрӣ дароз кардан, якдигарро эҳтиром намудан, ба олам ба назари нек нигаристан, ятимонро парастидан, калонсолонро эҳтиром намудан, ҳаққи ҳамсоягиро ба ҷой овардан, бо якдигар додугирифт кардан ва монанди ин атвори нек талқин шудаанд. Ҳамаи инро дониста террористону экстремистон аз куштору қатл, ноором кардани ҷомеаи имрӯзаи мо даст намекашанд ва ғаразҳои нопоки хешро амалӣ менамоянд. Онҳо намедонанд, ки бадахлоқиву корҳои ношоистаашон барои авлодашон ба таври доимӣ доғ боқӣ мегузорад.
