Дар замони имрӯз, ки асри илму техника ва ҷаҳонишавӣ аст, ҳоло ҳам баъзе аз ашхоси ноогоҳ даст ба хурофотпарастӣ мезананд ва суханҳои бемаъниву беасоси гӯё бобову бибӣ ва гузаштагонро асоси роҳи зиндагии худ медонанд. Дар китоби ду ҷилдаи “Фарҳанги забони тоҷикӣ” (Москва, 1969), ки луғати тафсирии забони классики тоҷикист ва тақрибан 45 ҳазор калимаю ибораро дарбар гирифта, дар вақташ аз тарафи Академияи илмҳои Тоҷикистон зери назари донишмандону адибони забардасти мо тартиб дода шудааст, дар мавриди мафҳуми “хурофот” чунин омадааст: “Сафсата, гапи бемаънӣ, ақида ва фикри мавҳуми беасос”.
Албатта, намешавад гуфт, ки хурофот ва дин як чизанд ё ба ҳам тавъаманд. Ҷанбаи муҳимтарини ҳамаи динҳо, аз ҷумла дини Ислом ахлоқ аст. Вақте ки аз Муҳаммад (с) пайғамбар мепурсанд, ки дин чист? Дар ҷавоб мегуяд: “Ахлоқи ҳамида аст”. Ахлоқ аз масъалаҳои муҳими илм ба ҳисоб меравад ва бо сиёсат, ҳуқуқ, санъат, фалсафа, дин барин шаклҳои шуури ҷамъиятӣ зич алоқаманд аст.
