Боиси ифтихор ва шукргузории мо тоҷикистониён аст, ки кишвари мо рӯз то рӯз дар арсаи байналмилалӣ обрӯю нуфуз пайдо карда истодааст. Бо ибтикор ва иқдомҳои шоистаи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Тоҷикистон ба давлате, табдил ёфта истодааст, ки дар тамоми соҳаҳои ҳаёт намунаи ибрат барои соири кишварҳои дигар гаштааст.
Таҷрибаи сулҳи деринтизори тоҷикон намунаи олии ин гуфтаҳост. Ҷойи аз ин гуфтаҳо изҳори сипосу шодмонӣ намудан, баъзе аз афроди кӯрнамак, ки худро «ҳомиёни миллат» нишон медиҳанд, беҳудаву беасос сӯйи Ватану ҳамватанони худ санги маломат мезананд. Онҳо дар зери сояи хоҷагони худ дур аз Ватан истода, номи Тоҷикистонро сиёҳ карданӣ мешаванд. Онҳо дигар роҳе надоранд, зеро имрӯз Аврупо Тоҷикистонро чун кишвари озоду обод ва амну субот шинохтааст. Онҳо дигар имкони он ҷо мондан надоранд, чунки Аврупо низ онҳоро шинохт. Ман бо боварии комил гуфта метавонам, ки ин гуна ашхос ҳеҷ гоҳ дар ёди Ватан набуданду нестанд. Танҳо барои манфиатҳои хусусию шахсӣ сайъю кушиш намуда истодаанд, зеро тамоми Тоҷикистон аз амалу ният ва найрангу дасисабозиҳои Шумоён он ҷо огоҳ шудаанд.