Сулҳу субот, амнияту оромӣ, ормонҳои миллӣ аз саодати рӯзгори мо гувоҳӣ медиҳад. Инсоният дар ҳама давру замон дар орзуи сулҳ аст то ба мақсадҳои наҷибаш шарафёб гардад.
Зеро муҳаббат ба Ватан аз гӯшаи имондорӣ аст. Мутаассифона, дар замони муосир як хатари бузурги сатҳи байналмилалӣ терроризм ва экстремизм доман паҳн мекунад. Ин гурӯҳҳои тахрибкору ифротгаро мехоҳанд ба тафаккури ҷавонону наврасон ақидаҳои нодурусти номатлубро ҷой намоянд, ба акидаву иғвоҳои беасосу бебунёд дар ҷомеа таҳлукаву бадбиниҳоро роҳандозӣ намоянд.