Маълум аст, ки офати терроризм ва экстремизм на танҳо имрӯз, балки дар ҳама давру замонҳо ва ҷойҳое, ки он вуҷуд дорад, барои инсоният ва ҷомеа фоҷиаи бузург буд. Ин омилест, ки тақрибан ҳамаи минтақаҳои ноороми имрӯзаро бесубот кардааст. Гарчанде ки ба ин мафҳумҳо таърифҳои зиёд дода шудаанд, маънои аслии онҳо аз унсурҳои манфӣ иборат аст, аз қабили ба вуҷуд овардани нооромӣ ва бесуботӣ, тарсондан ва ба ҳарос овардани одамон, несту нобуд кардани онҳо ва тавассути зӯроварӣ ба даст овардани қудрат. Дар ҳоле, ки экстремизм ва терроризм ҳамчун ду унсуре ба назар гирифта мешаванд, ки ҳадафи муштарак доранд, экстремизм бештар ғоявӣ ва назариявӣ аст, дар ҳоле ки терроризм бештар бо амал мувофиқат мекунад. Ифротгароӣ дар ҳама динҳо, аз қабили буддоӣ, масеҳият ва ҷараёнҳои ғайрирасмӣ дар ислом низ дида мешавад.
Терроризм ҳамчун истилоҳи сиёсӣ шахсони алоҳида ва ташкилотҳоеро дар назар дорад, ки истифодаи воситаҳои гуногуни ҷиноиро барои фурӯши силоҳ, рушди тиҷорати маводи мухаддир, сарнагун кардани сохторҳои конститутсионӣ ва ноил шудан ба ҳадафҳои дигари зишт зарур мешуморанд.