Неруи фавқулода ва ҷовидонии фарҳанги миллии мо дар он хулоса мешавад, ки тавонистааст низоъҳои ақидагӣ ва сиёсиро, ки дар тӯли идомати таърихи пурошӯби миллати тоҷик вуҷуд дошт, бо пайдо кардани солимтарин, муносибтарин ва инсонитарин равишҳо ва шеваҳо ба кор гирифтани арзишҳои олии башарӣ ҳаллу фасл намояд.
Ҳайфу дареғ аст, агар касе ин нақдро раҳо кунад ва дигарбора аз сафҳаҳои моҷароии таърих баҳонаҳои хусумат, низоъ, парокандагӣ ва душманӣ, худинкоркунӣ ва адовати миллию фаромиллио ҷустуҷу намояд. Рӯзи Ваҳдати миллӣ аз зумраи санаҳои бузургест, ки дар таърихи навини кишвари тоҷикон нақши муҳиме дорад. Ваҳдат гавҳари гаронарзишест, ки он бо заҳмату машаққати зиёд таҳти сарварии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон ҳамчун василаи иттиҳоду ҳамбастагии мардуми кишвар, дар натиҷаи ҷонбозиву қурбониҳои ҳазорон фарзандони фидоии миллат ба даст омадааст.