Кӣ намехоҳад дар ҷомеае зиндагӣ кунад, ки хушбахтии ҳар инсон боиси хушбахтии дигарон шавад ва ҳама бо ҳам дар сулҳу салоҳ умр ба сар баранд? Албатта, ҳама мехоҳанд, аммо дар асл на ҳама вақт чунин мешавад, зеро одамон бо хислатҳои худ аз ҳамдигар фарқ мекунанд. Ба хотири пулу моли зиёд ба доми мардуми гумроҳу бегона афтида, ақлашонро бой медиҳанд. Ба қадри сулҳу оромӣ нарасида, ба хотири маблаѓи бедардимиён ба роҳҳои бад қадам мениҳанд. Зоҳиран дӯстнамову ботинан бадандешӣ карда, дар як лаҳза фикри худро дигар мекунанд. Ин гуна разилону бадхоҳон дар тан ҷомаи дӯстӣ доранду дар дил кинаву адоват мепарваранд.
Ҳар рӯз дар ҷаҳон ҳаводисе рух медиҳад, ки дунёро ба ларза меоварад. Дар ҳар манотиқ нотинҷиву ноамниро мушоҳида кардан мумкин аст. Баробари тараққӣ ёфтани техника бархе одамон низ гӯё «тараққӣ» карда истодаанд. Наход инсон дар ватани худ ба камол расаду баъдан фирор карда, ба он хиёнат намояд? Интихоби дурусти зиндагӣ на ба ҳама муяссар мегардад.